“Küresel katılımım var!”
Şimdi, bu komik bir cümle gibi geliyor mu? Elbette değil. İnsanlık tarihinde ve havalimanı hatlarında küresel giriş hakkında komik olabilecek ne olabilir?
Ama bunu komedi tanrıçası Catherine O’Hara’nın ağzından dinleyin ve Tim Burton’ın ve o çılgının eşsiz yaratıcı dünyasına yerleştirin. “Beetlejuice” filminden sonraki yaşam bekleme odası ve bu, hayatınızda küresel pazara giriş konusunda kahkaha atacağınız tek mübarek zaman olabilir.
Muhtemelen kahkaha atacağınız tek şey bu olmayacak. Burton geri döndü – ve daha da önemlisi, GERİ DÖNDÜ – “Böcek suyu Böcek suyu,” Orijinalinden 36 yıl sonra. Ve bu sefer, “Neden bir devam filmi?” sorusu anlamsız.
Cevabı bildiğimiz için değil. (Biliyoruz mu?) Ama kimin umurunda? Komik. Hatta ölüm hakkında daha iyi hissetmenizi sağlayabilir, ama “ölüm ölüm” değil. Ve Michael Keaton bir şekilde 1988’deki haliyle aynı görünüyor (dürüst olmak gerekirse, karakterinin zaten ölmüş olması yardımcı oluyor.)
Yönetmen Burton, Keaton’ın hayaletvari, şeytani “biyo-şeytan kovucu” hikayesine geri dönerek, orijinal filmin arkasındaki ekibin çoğunu geri getiriyor; bunlara O’Hara ve Keaton’ın yanı sıra, Received Kız Lydia (ayrıca küçülmüş kafalı Bob) rolünde hâlâ sevimli Winona Ryder da dahil.
Ve Justin Theroux, Monica Bellucci, Willem Dafoe ve genç nesil için Jenna Ortega’yı kazandık; nispeten regular bir figür olarak, hikayesiyle olay örgüsünü ilerleten çekici bir dayanak noktası görevi görüyor.
Konudan bahsetmişken: Orijinalini izlemediyseniz endişelenmeyin. Her şey (olması gerektiği kadar) zamanla açıklanıyor. Hala Lydia Deetz’in (Ryder) yaşadığı Connecticut, Winter River’da başlıyoruz. Lydia, çılgın üvey annesi Delia ve babası Charles ile gençken geldi ve yeni evinin yakın zamanda ölen Adam ve Barbara (Alec Baldwin ve Geena Davis, ne yazık ki geri dönmediler) tarafından perili olduğunu öğrendi.
Lydia da aynı görünüyor; tamamen siyah giyinmiş, sivri perçemli ve soluk tenli. Ama şimdi dul bir anne, medyum bir arabulucu ve “Ghost Home” adlı, hayaletleri görüp “Yaşayanlar ve ölüler bir arada var olabilir mi?” diye sorduğu bayağı bir actuality şovun sunucusu.
Fakat bir gün seyirciler arasında onu korkutan bir şey görür: Gençliğinde ona büyük zararlar veren ve en son bıraktığımızda öbür dünyadaki bekleme odasında eriyip giden Beetlejuice’in vizyonları. (Görünüşe göre O’nun dünyaya erişimi yoktu.)
Bu korkunç görüntüden sonra Lydia’yı teselli etmek için setin hemen dışında bekleyen kişi, neredeyse kendisi kadar yağcı olan küçük bir at kuyruğuna sahip olan menajeri ve erkek arkadaşı Rory’dir (Theroux).
Lydia daha sonra Delia’dan (O’Hara) endişe verici bir mesaj alır. Delia, kendisinin tuval olduğu bir galeri sergisi düzenleyen, şüpheli bir yeteneğe ve sorgusuz sualsiz bir egoya sahip bir sanatçıdır. Delia orada Lydia’ya Charles’ı kaybettiğini söyler. Lydia, “Seni boşayacak mı?” diye soluk soluğa kalır. “Ne korkunç bir düşünce!” diye yanıtlar Delia. “Hayır, o öldü.” (Bu tür replikler, komik zamanlama dehası O’Hara için birer kedi nanesidir).
Lydia, yatılı okulda kızı Astrid’i (Ortega) arar. Astrid, Lydia’yı kişilerinde “İddiaya Göre Anne” olarak listeler, bu da onların sıkıntılı ilişkileri hakkında bilmeniz gereken birçok şeyi anlatır.
Ama yaşayanların bu anlatımına ara verelim, çünkü sizi ölüler konusunda da bilgilendirmemiz gerekiyor. Beetlejuice’in sıkıştığı, ölülerin yaşadığı — ama “ölü ölülerin” yaşamadığı — Delores, Beetlejuice’in eski karısı, bedeninin bulunduğu sandıklardan (vurgu çoğul) kaçmıştır. Göz alıcı Bellucci’nin kelimenin tam anlamıyla kendini bir araya getirmesini izlemek, Burton ve ekibinin bize burada verdiği muhteşem yaratıcı anlardan sadece biridir. Ne yazık ki, Delores’in yapacak başka bir şeyi yoktur, ama bu oldukça muhteşemdir.
Spoiler bölgesine yaklaşıyoruz, o yüzden Astrid babasının cenazesi için Winter River’daki evine gittiğinde işlerin gerçekten karmaşıklaştığını söyleyelim. Orada, annesinin şımarık Rory’den gelen evlilik teklifini kabul ettiğini izliyor. Kaçmak için hızla uzaklaşan Astrid, Dostoyevski okuyan sevimli bir genç adamla karşılaşıyor.
Beklenmedik bir kargaşaya yol açacak bir ilişki başlar. Diyelim ki Lydia, hizmetleri için korkunç bir bedel talep edecek olan Beetlejuice’i çağırmak zorunda kalacak — aman Tanrım! —, bunu yapmaya alışkın olduğu gibi.
Ve hiç de erken görünmüyor. Beyaz pastalı makyajı, kararmış gözleri ve sürekli elini duvardaki bir prize sokuyormuş gibi görünen saçlarıyla Keaton, eski rolüne dikkat çekici bir şekilde kayıyor. “Suyu aktı,” demeyi sevdiği gibi.
Ama kimin de suyu akıyor biliyor musunuz? Burton. Bu filmi besleyen şey onun eşsiz enerjisi — bazen mantıklı, bazen mantıksız, ama yine de neşeli bir şekilde ilerleyen, neşeyle işlenmiş bir devam filmi. Yol boyunca gülünç zevkler arasında: Öbür dünyada bir “ruh treni”, sadece kelimenin tam anlamıyla bir ruh treni değil, aynı zamanda Afro saçlı insanların gittikleri yere dans ederek gittikleri “Ruh Treni” adlı varyete şovunun bir kopyası.
Ve eğer orijinalinden dudak senkronizasyonlu “Day-O (The Banana Boat Music)” yoksa, Donna Summer time versiyonu olan dudak senkronizasyonlu “MacArthur Park”ımız var. “Birisi pastayı yağmurda bırakmış,” diye devam ediyor disko klasiğinin saçma sözleri. “Bunu kaldırabileceğimi sanmıyorum, çünkü pişirmesi çok uzun sürdü ve bir daha asla o tarifim olmayacak.”
Burtonian ruhuna göre, pişirmenin uzun zaman aldığını söyleyebiliriz, evet, ancak yönetmen tarifi buldu — en azından bizi 104 dakika boyunca gülümsetecek, kıkırdatacak, hatta kahkaha attıracak kadar. Ve bundan mutlu olabiliriz.
Warner Bros. Footage yapımı “Beetlejuice Beetlejuice”, Movement Image Affiliation tarafından “şiddet içerik, korkunç ve kanlı görüntüler, küfür, bazı imalı materyaller ve kısa süreli uyuşturucu kullanımı” nedeniyle PG-13 olarak derecelendirilmiştir. Süre: 104 dakika. Dört üzerinden üç yıldız.
