FBeş yıl önce, Todd Phillips, DC Comics’in süper kötüsü Joker’i konu alan ve büyük beğeni toplayan yorumunu yayınlamıştı. Joaquin Phoenix, muz Pagliacci Arthur Fleck rolünde palyaço makyajı yapmıştı. Joker’in hem Travis Bickle hem de Rupert Pupkin’i canlandırdığı garip bir Scorsese gerilim filminde, Joker ona Robert De Niro’nun canlandırdığı bir karakteri öldürme onurunu bahşetmişti.
Gözleri iri uzmanlar tarafından tuhaf bir şekilde aşırı övüldüğünü ve abartıldığını gördüm, ancak ödül kazanan bir sansasyona dönüştü ve komedinin komik olması gerekmediği katı anlayışıyla ödüllendirilmesi geleneğini sürdürdü.
Şimdi devam filmi geldi ve ilk movie kadar gürültülü, zahmetli ve genellikle düpedüz sıkıcı olsa da bir gelişme var. Bir tür müzikal, Phoenix ve diğerlerinin gösteri melodisi standartlarını, genellikle fantezi set parçalarında, Dennis Potter’ın Pennies from Heaven’ına biraz benzeyen bir şekilde şakıdığı bir movie. Bu, ona ilk filmde olmayan bir yapı ve tat veriyor.
Ve o sansasyonel oyunculuk ve müzik yeteneğiyle Woman Gaga şimdi karışımda – Bradley Cooper’ın A Star Is Born filmindeki insaniyetine ve derinliğine hiç benzemese de – derinden rahatsız bir psikiyatri hastası olan Harleen Quinzel (yani Harley Quinn) olarak, beş cinayetinden yargılanmayı beklerken iyi davranışının ödülü olarak katılmasına izin verilen müzik terapisi sınıfında Joker ile tanışır. Derinden aşık olurlar – birbirlerine, yani, her birinin mevcut öz hayranlığına katkıda bulunurlar, ancak başrollerin narsisizminin kasıtlı olup olmadığı asla internet değildir.
Hiç şüphe yok, – açılış sansasyonel. Warner Bros Looney Tunes çizgi filminin parodisi şimdiye kadarki hikayeyi tekrarlıyor ve Arthur’un hapishanedeki varlığını gösteren fırtına gibi bir ilk bölüm için perdeyi kaldırıyor. Brendan Gleeson’ın hapishane gardiyanı olarak (tuhaf bir şekilde, bir şakayı anlatan ve kulağa nasıl geldiğine dair bir ipucu veren tek karakter Gleeson), Catherine Keener’ın Arthur’un avukatı, Steve Coogan’ın magazin televizyonunda röportaj yapan biri ve Zazie Beetz’in Arthur’un eski komşusu rolünü kısaca tekrarladığı harika bir yardımcı oyuncu kadrosu var.
Joker ve Harley’in bir arada olduğu sahnede gerçek bir kıvılcım oluşuyor. Ancak tüm movie sonunda Phoenix ve Gaga’nın uzun süreler ayrı tutulduğu tuhaf bir şekilde gerçek dışı Gotham evreni hapishanesinde baskıcı, klostrofobik ve tekrarlayan bir şekilde sakinleşiyor – ve Phoenix’in kendi performansı eskisi kadar tekdüze, ancak kesinlikle aynı derecede güçlü ve ekrandaki varlığı etkili.
Savunma avukatı Maryanne Stewart’ın (Keener) oyun planı, yargıcı müvekkilinin kötü muamele görmüş yetiştirilme tarzından dolayı psikolojik olarak rahatsız olduğuna ve sorumluluk eksikliği nedeniyle hastane tedavisini hak ettiğine ikna etmektir. Bölge savcısı Harvey Dent (Harry Lawtey), Arthur’un deli olmadığını ve elektrikli sandalyeyi hak ettiğini söylüyor.
Arthur’a gelince, çelişki içinde. Delilik iddiasının tek şansı olduğunu anlıyor. Ama aynı zamanda Joker kaderini tekrar kucaklamayı da istiyor – avukatının reddetmesini söylediği çılgın korkutucu palyaço kişiliğini kucaklamayı: ona ünlü statüsü ve kahramanca bir kader kazandırdı ve ona Harley ile aşk getirdi.
Woman Gaga rolüne kurnaz ve manipülatif bir kötülük getiriyor: Harley, Arthur/Joker’ın belki de olmadığı bir şekilde gizli, zeki ve gerçekten rahatsız. DC süper kötülüğünün Woman Macbeth’i mi olacak?
Bir nevi. Oluşturulan hikaye, karakterine gelişme şansı vermiyor – o yönde veya başka bir yönde. Ve son bölümde çok huzursuz hissetmek ve filmin beden dilinin efsanevi önemi konusunda ısrar etmesi göz önüne alındığında, Arthur hakkında uzaktan bile makul, üzücü, komik veya beklenmedik bir şey ortaya çıkıp çıkmayacağını merak etmek mümkün.
Bu çılgın özdenetim, filmi zahmetli anlatı eğiminde yukarı itiyor. Ve Woman Gaga bir diva yükü sunuyor. Acaba Harley Quinn’i kendi macerasında geri mi dönecek?
